Okul öncesi dönemde oyun oynamak gelişim açısından çok önemlidir. Çocuklar oyun oynarken belli başlı sosyal becerileri öğrenme ve pratik yapma fırsatları olur. Benlik duyguları gelişir, diğer çocuklarla etkileşime girmeyi, arkadaş edinmeyi ve rol yapmayı öğrenirler.
Çocukların nasıl oyun geliştirdikleri hakkında yapılan klasik bir çalışma 1920lerde Mildred Parten tarafından Minnesota’da gerçekleştirilmiştir. Araştırmacı bu çalışmada 2 ile 5 yaş aralığındaki çocukları oyun oynarken gözlemlemiş ve oyun tiplerini kategorize etmiştir.
Oyun tipleri:
Parten’e göre 6 farklı oyun çeşidi vardır. Bunlardan ilk dördü başkalarıyla etkileşimi çok gerektirmemekle beraber diğer ikisi birlikte oynamayı destekler. Çocukların yaşları büyüdükçe bireysel oyunlardan etkileşim gerektirenlere doğru kaydıkları görülmüştür. Bu oyun tipleri:
Boş oyun tipinde çocuk genel olarak belli bir alanda kalır ve rastgele hareketler yapar. Bu hareketleri pek de amaçlı görünmez. Diğer tiplere göre daha az görülen bir oyun oynama çeşididir.
Issız oyun tipinde çocuk oyununa kendini o kadar kaptırmış bir haldedir ki etrafındaki diğer çocukları fark etmez bile. Genellikle2-3 yaşlarındaki çocuklarda görülür.
Seyirci oyun tipinde çevresinde oynanan oyunlara karşı ilgilidir ama gidip de aralarına karışmaz. Diğer çocuklara oyun hakkında sorular sorabilir ama ana aktivitesi oyunu kenardan izlemektir.
Paralel oyun tarzında çocuk, diğer çocukları taklit eder ama onlarla aktif olarak etkileşime girmez. Mesela aynı oyuncakla oynar ama beraber oynamaz.
Ortaklaşa oyun tipinde çocuklar oyuncaklardan çok birbirleriyle ilgilidirler. Bu tip, çocuklar arasında güçlü bir sosyal etkileşimin gerekli olduğu oyun tipidir.
İşbirlikçi oyun tipinde oyunun içine bir organizasyon dahil edilir. Oyunun içindeki çocuklar aynı amaç doğrultusunda belli roller edinir ve grup halinde hareket ederler.
